Hediye alma sanatı

Yani hediyeyi satın almak değil. Hediyeyi teslim alan tarafta olmak. Zor iş.

Beğenmediğini asla belli etmeyeceksin. İnsan bunu zamanla, hediye ala ala öğreniyor. "Wow", "çok iyi", "ahah işte bu ya, ben bunu kaç ay aradım biliyor musun?" söz öbekleri ezberlenecek ve hediye paketi görüldüğü andan itibaren hafızada tekrarlanacak. Spontan çıkışlar önemli. Karşı taraf aramış durmuş. Beğenilme beklentisi var. Geri çevrilmeyecek.

Hediye tutarı çok büyük de olsa, "Oha bu ne pahalı bişey" denmeyecek. Normal karşılanacak ve küçük hediye alan kişi ezilmeyecek. Yapmayın kardeşim, insan olun.

Hediye iade kartına bakılmayacak. Diyelim ki iade edilip değiştirildi. Asla söylenmeyecek. Bunu öğrendim. Kullandın kullanmadın, karşı tarafı ilgilendirmez. Ama "ben onu değiştirip şunu aldım çok seviyorum bayılıyorum bu yeni aldığım şeye" dense de hiç işe yaramıyor.

Bunları birileri yazsın ya. Ya da yazılısı var ama benim karşıma çıkmıyor ne biliyim. Daha fazla popüler kitap okumam lazım sanırım.

Karga Pençesinden Zafer İşaretine

Sabah evden çıkıp, sokağa indim. Arkamdan fiyfiyfiy bir kanat sesi geldi. Başıbozuk bir karga, kafamdan tutup karşıki apartmanın çatısına çıkarmaya niyetlenmiş beni. Kaldıramadı tabii, ağırım biraz. Tepemde pençe izlerini bırakıp sokak lambasının üstüne kondu. O sırada “aaa deli mi ne manyak” diye tepki verdiğimi belirteyim de gereksiz bir nostaljik atmosfere kaymayalım.

6 aydır çalışıyoruz, herkes delirmiş. Birbirinden bağımsız ilerleyen bir sürü iş, tek bir isme bağlanıyor: Geleceğin Patronları. Başından beri 3 senedir bu işin içindeyim. İçeriğin girişimcilik olmasından hareketle, içerideki herkes de bir o kadar girişimci ruhlu. Tam bir kaos. Gruba yeni katılanlar önce “Siz hep böyle misiniz?” tepkisini veriyor, sonra hızla akan nehrin sularına kapılıp uçuruma doğru kürek çekerken bir taraftan “Şelaleee, şelalee, nihiaaaa” diye bağırıyor. Ortamı daha nasıl anlatayım?

Son güne doğru, (yani alegorideki şelalenin orası) artık email teknolojisi dar gelmiş, herkes Whatsapp’tan takılıyor. Grup içinde grup. Hangi grupta amiyane oluyorduk, gıybetli grup hangisiydi falan her şey pamuk ipliğinde. Karga için iyi mi, bet mi yorumunu almaya çalışırken bir bakıyorsun mesajını okumaya çalışırken kamyon altında ezilme tehlikesi geçiren var.

Neyse, bu kargalı sabahın akşamı. Yüzdük yüzdük kuyruğuna geldik. Katılım tatmin edici, misafirler memnun, yönetimin yüzü gülüyor, her şey yolunda. Sunumlar bitti, jüri karar odasına geçti. Ekipler amiri sunumunu yapıyor. Selfie belfie melfie bişeyler derken işte o an karganın pençesini attığı yer harekete geçti. Bizim de bu işte bir selfieye ihtiyacımız var. Hem de üreten bizsek tüketen neden biz olmayalım selfiesi. Gel gör ki sabahtan beri yazışıyoruz, Whatsapp’ta ona buna her şeye yazmaktan ekipte kimsede şarj yok. Üst katlardan şarj makinesi indirilince oryantalist bir fotoğraf karesi oluşuyor. Zaten ortam tam Oceans 11 olmuş. İşi biten son nefesini almak için kulis kapısına doğru geliyor. Artık telefonları da atmışız kulisin arka odasına, şarj olsunlar diye. Onlar şarj olurken biz de küçük sesimizle organizasyonun sonunu getirmeye çalışıyoruz.  Şarjı %5’ten %10’u gören aletle de tweet gönderiyoruz falan.

İşte bu ortamda selfie meselesi gündeme geliyor. Ani bir hızla onaylanıyor tabii. Kimin neden sorumlu olduğu çok grift olduğundan zaten kimse olmaz demiyor, nasıl olacağı konuşuluyor. Sen rica et, ben getiririm, sen anons et, ondan sonra bunu yap, sen ordan gel, rahat ol, doğaçla, eyvallah, boş ver, falan böyle fısıltılmış gazların havada uçuştuğu ideal bir ortam.

Sonrası, işte bu kare. İlk zafer işareti sanırım benim. Sonra bir anda kadrajdan detayı gören Serdar Kuzuloğlu’na geçiyor. Oradan arkaya, jüriye yayılıyor, hemen Emin Çapa atılıyor. Jüriden sonra arka sırada girişimciler, izleyiciler… İşte buna enerjinin difüzyonu deniyor. Aslında 2 parmak sadece. Ama o yayılma anı, bunu o an bilmemek  ve sonra yayınlandığında görmek, çok başka.

Uzun yazmayı sevmiyorum, bunu da kısa anlatımın açıklaması olarak görün. İşte bu post, kısa ve öz. Benim için çok değerli. Hep birlikte yaşadığımız bu güzel anın gerçekleşmesinde emeği olan herkese sevgiler. 

Bir zaman birimi olarak başımızdan geçen olaylara referans ve daima genç olmak

Mesela 

Bir kitabın okunma zamanı bir mezuniyete,

Bir şarkının release date’inin bir çocuğun doğumuna,

Bir filmin sinemada izlenmesi o arkadaşla aynı sınıfta olduğun yıla refere edilerek hatırlanması

Referans değerinin bünye üzerindeki olumlu veya olumsuz etkisine göre

Bazı olayların daha uzak, bazı olayların daha yakın algılanmasına sebep olur.

Bu durumda iyi olaylara referans vermek, ne kadar geçmiş zamanda da yaşansın o zamanın daha kısa süre önce yaşandığını düşünmemizi sağlar.

Kendini genç hissetmenin en öncül şartlarından biri doğru referans zamanlarının sayısını artırmaktır. Deneyin.

Bu filmdeki insanların yaşlanmaması ile bu videoyu buraya koymam arasında özel bir bağ yok ama süper bir tesadüf oldu.

Kristal Elma’nın kralı bence VolksWagen CardBoard’dır.

Bir İzmirli olarak fuarların zaman içinde banalleşmesine aşinayım. Bunları görmüştük, bundan bizim komşuda da var, zaten duvarlar da yıkıldı, bundan sonra buralar bundan çok gelir, bizi en iyisi lunapark paklar sözleri ile takvimlendirilebilecek bir zaman tünelinden geliyorum. Sonuç olarak, insan çocukluğundan beri yenilikleri şıp diye algılayıp normal akışa dahil olan şeylerin trendmiş gibi gözüne zorla sokulmasından bir rahatsızlık duyuyor. Bir nevi “pışpışlanma” hareketine karşı kazanılmış direnç diyebiliriz.

Kristal Elma’nın 2015 serisinde de genel olarak eğitim ve seminerlere arka fondaki pışpış efekti eşlik etti. Neyse ki VolksWagen sanal gerçeklik platformu ile katılıyordu festivale.  Kendi elinizle yapıp kendi telefonunuzu yerleştirdiğiniz ve kendi giyilebilir teknolojinizi yarattığınız, bir de alıp evinize falan götürüp eşe dosta göstererek hava bastığınız Cardboard uygulamaları, festivalin “aa denemedin mi?” şokunu yarattırabilecek tek ilginç fikriydi. Bilmeyenler araştırsın. İlgilileri kutlarken, puanım 5.

Ayrıca zaten bir lovebrand olarak VW’ı tek geçerim. Yönetim skandallarını önemsemem.

Kendi içinde anlamlı ve düzenli işleyen bir yapı; DOĞRUDUR.

Bizim oğlanlar mükemmel bir yapısı olan, kendilerine has bir Türkçe konuşuyor.

örnek1: ettirgen fiil çatısı, yap-tır-mak. bu yapının benzer fiillerde çekimi:
"Anne, topu yuvarlandır, beni yukarı çıktır, sütü ısındır,  oyuncağı giyindir,

örnek 2: yapım eki ile fiil türetme, yerleri su-lat (ıslat)."

örnek3: kurallı superlativeler: ıs-ıslak.


Saf, arı, ana dilinin kullanımla kendine yer bulmuş kurallarından tamamen bağımsız bir kurgusu var. Kendilerine ait türettikleri kural dizilimi olan bir dil bu.

Sürekli kendileriyle konuşup geri bildirimle doğruladıkları için devamlılığı var. Çocuk dili ve edebiyatı bildiğin. Şimdi buna yanlış diyebilir misin?

Fotoğrafçılığı kazanç kapısı olarak kullanmakta olan ve stok galerilerine yüklediği eserleri ile piyasada gerçekten önemli bir açığı kapatan sevgili dostlar için bir oyun

En sık kullandığınız stok imaj galerisine girip “davul”u aratın. Sonra ticari amaçlar için kullanılmış davul görsellerini görebilmek için “davul”u google’layın. Ramazan kampanyaları için kullanılmış şekilde pek çok ilanda hep aynı kahverengi ilüstre etnik davul görselinin yer aldığını göreceksiniz. (Bu topraklara ait bir alet bile değil) Çünkü maalesef stoklardaki davul görselleri davulun ülkemizdeki yerel kullanım amaçlarını görselleştirmek için çok yetersiz. Haliyle kampanya ilanında ramazanı en iyi imgeleyen davulla anlatmak isteyen reklamcılar hep aynı stok görseline bala üşüşmüş sinekler gibi abanıyor. Bu trendi boşa çevirmemek için güzide meme generator'lardan birine ben de bir image bıraktım. Hayırlı olsun. 

5 ilan arasındaki benzerliği bulunuz. 

Benzer durum tüm yerel çağrışımlar için geçerli. Şöyle içinden kafamıza göre bu değil bu değil bu hiç değil diyerek saçim yapabileceğimiz bir basılı iş için gerçek bir Anadolu insanı yüzü bulmak çok zor. Fotoğrafçıların en sevdiği kırış kırış güneş yanığı tenlerinin üzerinde ağız boşluğunun yarısı 10 yıl içinde dökülmüş dişleri sayesinde kara kara gözümüze sokulan görseller, Türkiye’yi bu yüzüyle tanımak için heves atan vizyonsuz batı insanları için çok sevimli gelebilir ama biz reklamcıların işine pek yaramıyor. Bunun yerine daha çok güleryüzlü mahalle esnafı, elinin hamuru ile evinde oturmayan işinin başında kadınlar, çalışkan gençlerin resmedildiği karelere çılgıncasına ihtiyaç var.